Lajf...

... is brutal, ful of zasadzkas and kopas w dupas... Swięta prawda! Czy na prawdę nie ma w moim otoczeniu osób z którymi da się normlanie żyć? Boże! Fajnie przyglądać się czyjemuś cierpieniu, nie? Uwielbisz słuchać, jak Cię błagam o szczęście? Super... Czy ten deszcz na moich policzkach to łzy? Słone... To chyba One... Pomyśleć, że jeszcze dziś miałam dobry humor... heh... Ulotna rzecz to dobre samopoczucie.... Dziękuę wam wszystkim którzy sprawiacie, że nienawidzę tego świata! Czy nikt nei potrafi dojrzeć we mnie ludzkich uczuć? Wiecie, ja też czuję?! I nawet nei mam z kim pogadać... Do piekła dostałam się żywcem! Dostaję świra! Ale jeszcze próbuję normlanie żyć... Chyba najbardziej brakuje mi przytulania... Bliskość ciał... Ciepło dotyku... Poczucie bezpieczeństwa... Miłość... Jakże nieosiągalny cel! Myślę o chwili kiedy czułam się najszczęśliwsza... Ale nie potrafię się nią pocieszyć. Tak już jest. Większość mojego życia to ból, a prawie zero szczęścia. Chyba najlepiej jest w nocy... W snach mogę robić co chcę. Ciekawe jakby to było wiecznie śnić i nigdy się nie obudzić...?